آرمش در هیاهو

       عاقبت عشق تو بیچاره کند مجنون را               هر پری چهره ی زیبا صفت محزون را

        مرده ام چشم امیدم به نفسهای تو است              نفسی زنده کند خاک و گل مدفون را

        چاره ای نیست که درمان دلم اندوه است           چه کسی چاره کند این غم روز افزون را

       عاقبت دست خدا می رسد از جانب غیب            از رگ و ریشه در آرد ستم ملعون را

        یارب انگار تو هم منتظر او هستی                  پس رسان منتقم آن جسد گلگون را