آرمش در هیاهو

ازآب می گرفت که موسی شود به نام

در سینه می فشرد مسیحای تشنه کام

وقتش رسیده بود پدر چاره نداشت

پرپر زدن به است ز یک مرگ بی کلام

وقتش رسیده بود که این بار ابرهیم

از تیغ بگذراند و این بار والسلام

.

.

.

پرپر بزن بروی دو دست پدر علی

بهتر که می روی و نبینی چه شد امام